واحد کنترل کیسه هوا (یونیت ایربگ) داده‌ها را از سنسورهای فشار برای تشخیص برخوردها و از سنسورهای شتاب برای شناسایی تصادفات جانبی، جلو و عقب دریافت و تحلیل می‌کند.
باید توجه داشت که دقت الگوریتم‌های به‌کاررفته در یونیت ایربگ — برای تشخیص تصادفات جلو، عقب، جانبی و حتی واژگونی — به‌صورت پیوسته در حال بهبود است. پس از تحلیل داده‌ها، یونیت ایربگ در کسری از ثانیه تصمیم می‌گیرد که یک یا چند کیسه هوا را باز کند؛ این واکنش‌ها باید بسیار سریع باشند، در غیر این صورت اثربخشی‌ای نخواهند داشت و مانند «نوش‌دارو پس از مرگ سهراب» عمل می‌کنند.
پیشرفت‌های جدید در طراحی ایربگ و یونیت ایربگ
در نسل جدید سیستم‌های ایربگ، ادغام حسگرها و بهینه‌سازی یونیت‌ها موجب صرفه‌جویی در فضا و هزینه شده است؛ برای مثال اکنون سنسورهای دما و حسگرهای تشخیص واژگونی مستقیماً با یونیت ایربگ یکپارچه می‌شوند.
علاوه بر این، سیستم‌های نوین با مجموعه‌ای کامل از حسگرهای سرعت زاویه‌ای و شتاب در هر سه بعد طراحی شده‌اند تا تشخیص دقیق‌تری ارائه دهند.
محافظت فراتر از سرنشینان
تحولات اخیر حتی به سمت محافظت از عابر پیاده هم پیش می‌رود: برنامه‌هایی وجود دارد که در خودروهای جدید کیسه هوایی در قسمت بیرونی و جلوی خودرو تعبیه شود تا در برخورد با عابر پیاده، آسیبی کمتر وارد شود.
یونیت ایربگ به‌عنوان جعبه سیاه
در سیستم‌های مدرن، واحد کنترل ایربگ می‌تواند علاوه بر کار اصلی‌اش، نقش ضبط‌کننده اطلاعات حادثه را نیز ایفا کند؛ یعنی یونیت در صورت نیاز داده‌های رویداد را ثبت می‌کند و عملاً به یک «جعبه سیاه» خودرو تبدیل می‌شود که می‌توان از آن در بررسی‌های تصادف و استفاده‌های قانونی مثل مراجع پلیس راهنمایی و رانندگی بهره برد.