در تاریخ صنعت خودروسازی عالم، سیستم جرقه خودرو نیز همچون بقیه قسمت‌ها با توسعه و گسترش و تغییرات مهندسی مواجه شد.
لوازم یدکی جک در یدکی حقی
در فیض مکان تعجب ندارد که کوئل ماشین نیز در گذر فرصت از تغییرات شبیه و بهبودهای فنی بسیار سود‌مند گردیده باشد.
کوئل تک
در او‌لین مثال خودروها تا حدود دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، کویل تحت عنوان یک ترانس افزاینده بیرونی، تحت عنوان یک واحد منقطع بر قسمتی از خودرو (معمولا روی پیشرانه یا این که گلگیر) نصب میشد. این واحد بعداز اخذ ولتاژ تقریبی ۶ یا این که ۱۲ ولت DC باتری خودرو، آن را به ولتاژ خروجی در حدود ۱۰ تا ۱۵ هزار ولت ارتقا می‌بخشید و آن‌گاه آن را به نصیب تقسیم جرقه یا این که به اصطلاح دلکو منتقل می کرد تا بعداز تقسیم روانه شمع متناظر گردد. این خط مش پیاده سازی در خودروهای دیرین زیرا نشانه گر کاربراتوری سبک زیر نیز چشم میگردد.
کویل تک درونی
در ورژن‌های عرضه‌گردیده از حدود دهه ۱۹۷۰ میلادی، کویل تک بیرونی به‌تیتر قسمت ترکیب‌گردیده از گروه دلکو تغییر و تحول پیاده سازی اعطا کرد تا نیاز به وجود یک وایر ولتاژ بالا در مسیر در بین کویل خودرو تا دلکو از در میان برداشته خواهد شد. همینطور این کوئل‌های تازه با ارتقا اقتدار جرقه به حدود ۲۰ تا ۳۰ هزار ولت مواجه شد تا احتمال عدم جرقه (Miss Fire) به دستکم رسد. این نوع سیستم جرقه در خودروهای کلاسیک آمریکایی، ژاپنی و اروپایی دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بسیار رایج میباشد.
در خودروهای انژکتوری دهه ۱۹۸۰، به مراد کسب به جرقه تندرست در به دور موتور فراتر و ذیل ضریب تراکم بیشتر پیشرانه‌ها، بر تعداد کوئل‌های آنان افزوده شد. از این رو کوئل دوبل یا این که دو یک کویل جدا از هم برای هر دو سیلندر پیشرفت یافت که وظیفه هر مورد از آنها دفاع جرقه ما یحتاج برای یکی دو سیلندر متناظر بود. در سود به‌تیتر نمونه یک موتور ۴ سیلندر با سیستم جرقه کویل دوبل، دارنده دو کوئل (۲ کوئل برای ۴ سیلندر) بود.
- ۰۳/۰۵/۱۷